Kjenner du nokre gonger at du får lyst å ta ein ­høneblund? At du er så sigande trøytt og sliten at du køyrer ein ettermiddagslur? Eg har alltid elska å ta ein skikkeleg cowboystrekk etter middag på sofaen. Du og du, så godt eg søv akkurat den vesle timen. Ofte vaknar eg opp urven og fæl og må bruke resten av kvelden på å ta meg inn att. Nokre gonger vert eg skikkeleg flau når eg rullar meg rundt i puter og pledd med litt slev i munnvika og putetrykk på kjaken.

Eg tuslar forbi middagsbordet og ser størkna saus og potetskrell i vill tango med skittent bestikk og vassglas. Eg har rett og slett reist meg rett frå kjøkkenbordet og labba opp i sofaen og i ordets rette forstand duppa vilt inn i høneblunden min.

Eg seier det rett ut: EG ELSKAR å sove middagslur. Og etter at eg kom i overgangsalderen, så er det faktisk svært smart å ta den luren.

Kanskje «lurhetskurva» stig i takt med at eg kjenner at eg verkeleg treng cowboystrekken min. For det å være i overgangsalderen, med hormon som rasar rundt i kroppen, det er ikkje berre ei merkelg oppleving for psyken, men også eit voldsomt stress for kroppen. Kroppen vår treng ein god del meir kvile under stress. Akkurat slik som tenåringane som søv til langt utpå ettermiddagen i helgane. Kroppen treng søvn for å hanskast med alle endringane den opplever. Det er rett og slett farleg å være stressa over tid og ikkje lytte til kroppen som vil kvile.