Fader også, eg kjenner den mistenkelege murringa i halsen. Akkurat som om eg har fått eit rusk der som ikkje vil bort. Eg kremtar i veg og håpar at det skal gå over. Legg meg i senga og bestemmer meg for at den såre halsen er borte når eg vaknar om morgonen. Me-n nei, neste morgon er det som om eg har spiker og småstein i halsen, og ikkje berre det: Eg er blitt snørrete også. Elles kjenner eg meg ganske fin. Null feber og grei allmenntilstand.

Hadde dette vore i «gamle dagar», ­altså før covid-19, så ville eg ikkje stussa. Eg hadde traska i veg på jobb som om ingen ting var skjedd. Eg hadde gått innom Bunnpris og raska med meg ei pakke «Vekk i morgen» og ikkje tenkt meir på det. Alle som held seg heime berre på grunn av litt rusk i halsen, er pyser. Her er jenta si som går gjennom ild og vatn for jobben. Eg er oppdregen slik. Då eg var skulejente, var regelen: Du får kun vere heime dersom du spyr eller snusar på 40 i feber. Punktum. Men no, ETTER covid-19, har eg lært meg ei lekse. Like­vel sit det ekstremt langt inne å melde seg sjuk på jobb.