Når eg tenker på ordet intuisjon, så ser eg alltid for meg fargen lyseblå. Eg anar ikkje kvifor det er den fargen som dukkar opp i mitt indre landskap når ordet blir nemt.

Kan det være fordi fargen symboliserer himmel og hav? At noko uendeleg blir ­assosiert med ein farge som ikkje er truande? Eg veit ikkje, men intuisjon er ei kraft vi skal lytte til. Alle er fødde med ein eller ­annan form for intuisjon, eller mage­følelse, om du vil. Kanskje vi til og med kan kalle intui­sjonen for den sjette­sansen vår? Den sansen som ikkje er konkret, men som gjev oss eit for­varsel eller ein peikepinn på noko? Eller får oss til å handle utan å tenke?

Av og til får vi ei kjensle av at noko skal skje eller at nokon kjem til å skuffe oss eller glede oss. Ei kjensle som berre ligg i magen. Ofte er denne kjensla ­korrekt. Intuisjon kan også openberre seg i draumane våre. Vi kan drøyme noko som rett etter­på faktisk hender. Er det ikkje rart?

Eg opplevde ein voldsomt sterk intuisjon da eg gjekk gravid med min einborne son, Nikken, som no er 17 år. (Gud kor tida går.) Eg hadde så sterk intuisjon at eg drøymde at pappa vart skada ein sommar­dag. Vel å merke drøymde eg at han saga av seg foten med motorsag. Skaden var heldigvis litt mindre farleg. Han braut handa fordi han fall ned frå ein stige påfølgande dag, etter at eg hadde opplevd draumen. Eg hugsar eg ringde mamma for å høyre om alt var bra med pappa, og der hadde han­ ­altså kome heim med ­armen i fatle berre ein time før eg ringde. Ganske rart.