No skjer det! Eg er ferdig. Dette kan ikkje være anna enn eit forvarsel på hjerneslag!

Eg har vore svimmel lenge. I større eller mindre grad. Nokre gonger kjem det når eg trør ut av senga. De anar ikkje kor mange gonger eg har måtta fokusere på den runde matta med orientalsk mønster i kvitt og turkis eg har ved senga mi, for å finne fotfeste når eg står opp. (Ja, eg er komen så langt at eg må trø ned på noko mjukt og varmt ved sidan av senga mi, det nytter ikkje å sette snabbane ned på eit iskaldt tregolv lenger. Eg som med støvangsten min hatar tekstilar på soverom, ein må kapitulere til slutt folkens.) Eg står tvikrokete i nattkjolen og held meg fast i senga, medan eg fokuserer på matta mi ganske lenge før det går over.

Det er ikkje ein spesielt artig måte å vakne opp på om morgonen for nokon, men sånn er det blitt. Nokre gonger svimlar eg når eg tek på meg skoene, andre gonger berre når eg går bortover golvet.

Det skumlaste er når eg på fortauet må begynne å støtte meg på bygårds­veggane på veg gjennom sentrum til jobb. Ikkje er det eit spesielt elegant syn, heller, der eg står i dei raude høghæla støvlettane mine og ser ut som eg har teke eit glas for mykje.