Smertene i handledda mine, som gjorde at eg hadde angst for at livet mitt var over for snart tre år sidan. Smertene som fortalde meg at eg er midt i livet og ikkje ten­åring lenger. ­Smertene som gjorde at eg starta å reflektere over kor livet mitt var blitt av. Kor åra var gått, og kva eg hadde gjort ut av det. Smertene som enda opp med ei bok om det å bli eldre. Gudane veit kor lenge eg ­hadde vore i overgangs­alderen før eg i ein ­alder av 48 år fekk det svart på kvitt frå fastlegen min.

Dei siste vekene har handledd­smertene vore tilbake. Og ein liten brøkdel av angsten … Men kva søren? Skal eg la meg vippe av pinnen igjen?

Det er nemleg ikkje slik at ein brått kjem i overgangsalderen, og brått er ute av den. Som å skru av og på ein brytar. Det tar dessverre si tid, som dei seier. Eli Kari er jamt over steikande utolmodig og vil helst være ferdig med saker og ting før det er begynt. Men her må ein smøre seg med tolmod folkens, det har eg skjønt. Tida er gått. (Kor er den forresten blitt av?)

Det er som sagt tre år sidan eg kjende smertene fyrste gongen. Etter det har dei kome og gått som ei omgangssjuke på hausten. Men denne gongen har eg hatt det lenger og verre enn på ei stund. Vi er igjen i gong med smerter som gjer at eg ikkje klarer å halde mobiltelefonen min. Eg må lese meldingar og skrolle på nettet med telefonen i glas­karmen eller på ei pute på fanget. Eg må knytte nevane og strekke dei ut dersom eg køyrer bil meir enn i nokre minutt. No er det mogleg eg er i overkant krampaktig i rattlaget mitt, men lell. Eg held på kalde matvarer frå kjøleskapet for å lindre smertene i handledda litt. Og medan eg står og tvilheld på ei kald appelsin, kjem ­frykten snikande … Har eg no fått leddgikt eller noko endå verre? ALS?