Juletradisjonar skal ein ta på høgaste alvor, og ein skal ha stor respekt for dei som elskar jula, eller er «julete», som mange kallar det. For ­nokre er ikkje jula så viktig. Kanskje har ein opplevd triste ting i jula. Mista nokon kjære, vore utsett for rus og fyll eller vald. Dei som ikkje likar jula, skal ein også respektere og ta på høgaste alvor.

Eg er ei slik ei som er veldig glad i jula. For meg ­betyr det varme og kjærleik. Forventningar og julekos. Jule­gåver og julenissar i alle variantar. Eg gler meg til juleklokkene kimar frå kyrkja og Sølvguttene synger jula inn klokka 17.00.

Eg er ei slik ei som gjerne vil at julekvelden skal være akkurat slik eg hugsar at den var da eg var lita. At det var trygt og godt med tussar og troll i jule­heftene, ­mandel i grauten og pinne­kjøt på trykkokaren, medan eg kosa meg med ­heimelaga risbollar og julebrus framfor peisen. Men det er ikkje alle som har det slik.

Eg hugsar så godt ein episode eg hadde på jobb. Det var veslejulaftan, og eg skulle straks på lufta og melde julevêret. Eg var beint fram i julefistel fordi det kom til å lave ned med snø på julemorgonen, og dette gleda eg meg sånn til å fortelje på vêrmeldinga. Eg stod der og trippa medan eg prata i aust og vest om korleis eg gleda meg til jul. Så merka eg brått at ein av kollegaene mine ikkje sa så mykje til all julebegeist­ringa mi. Derfor spurde eg han om han ikkje gleda seg til jula, han også?