Det å ha mot til å dra seg sjølv ut av komfortsona er ikkje ei enkel sak. Det er heller ikkje enkelt å ­definere kva som er komfortsona. Vi er alle så ulike og har individuelle grenser for kva vi ser på som skummelt eller ukomfortabelt.

Av og til kan det være fint å pushe ­desse grensene. Om ikkje anna så for å sjå kor grensa faktisk går. For enkelte kan berre det å ta ordet på eit møte være å pushe grensa, for andre kan det være å sette utfor ein bratt bakke i skiløypa. For nokre kan det være å ta bilen til byen for å lukeparkere eller ha mot til å invitere ein kjekkas på kaffe.

Ofte når eg gjer noko som eg kjenner eg er ukomfortabel med, gjenskaper eg den kjensla eg hadde då eg var ten­åring. Vi stod på brygga nede ved Sognefjorden, og alle hoppa i det kalde fjordvatnet. Eg var livredd for det mørke­blå vatnet og ikkje minst for kva som kunne vere under vassflata. Fiskar som beit? Brennmanetar? ­Krabber? Kanskje det ikkje var flo nok slik at eg kunne treffe den skjellbelagte botnen og skjære opp fotblada mine på blåskjell? Helsike? Kanskje låg det eit rusta ­sykkelstativ og sprika der nede i djupet, og så ville det være typisk meg å bli spidda under dei kjølege bølgene? Altså, her låg det mange farer og lurte.