Tidene har endra seg etter at eg var lita. No består påska for mange av alt anna enn ei roleg veke til ettertanke. Ei veke kor ein høyrer på gudsteneste på radioen eller tv, og dreg til kyrkja på langfredag, skjærtorsdag eller påskemorgon. For alt eg veit, er det ikkje alle som veit kva påska egentleg dreier seg om lenger.

Folk dreg til Syden eller til fjells. Dei som er heime, sit på uterestaurant dersom været held i byane våre. Nokon vøler på båten nede ved fjorden – i alle fall om dei har ei tresnekke. Vi høyrer musikken til fjellvettreglane på tv. Folk sjauar på afterski, eller sit i solveggen medan ungane spring etter påskeharen og leitar etter påskeegg med innhald til svimlande summar. Påska er blitt noko heilt anna enn det eg hugsar frå då eg var lita. Og det er heilt greitt, tidene endrar seg, og folk med den. Men litt vemodig også på ein måte.

Då vi feira påske på 1970- og 80-talet i min oppvekst, dreia påska seg mest om å passe på dei gamle grandtantene våre i Nordfjord. At dei fekk gå til guds­teneste i løpet av påska. At dei fekk ete påskelammet på påskeaftan. At dei gamle fekk ei fin påske. Vi gjekk sjølvsagt også på ski. Og eg hugsar at presten hadde utegudsteneste på stølen på skjærtorsdag, kor vi baska oss av gårde for å få med oss denne opplevinga. Eg kjem aldri til å gløyme kyrkjeklokkene som kima over stølen og presten som hadde prestekjolen på til fjells! Der sat vi i snøen og lytta til påskehistoria, medan vi åt appelsiner med grovkorna påskesnø på og ei stripe av kvikklunsjen som vi delte broderleg og søsterleg frå sekken til pappa.