Eg ­føler at dersom ein ikkje deler husarbeidet 50–50 med mannen, så er ein rett og slett ei dårleg kvinnesakskvinne. Ein regelrett pissar på alt det mødrene og bestemødrene våre har kjempa fram for oss gjennom fleire generasjonar.

Ein skal aldri slutte å kjempe for kvinners rettar. Det er ein uskreven regel slik eg ser det. Det seier rett og slett seg sjølv. Eg er oppvaksen med ei mor som var opptatt av at døtrene hennar skulle være sjølvstendige og ikkje gjere seg avhengige av ein mann. «Du skal alltid vite at du klarer deg sjølv, Eli Kari. Du skal aldri bli hjå ein mann om ikkje kjærleiken er der», sa ho.

Det er prenta inn i hovudet mitt gjennom ei årrekke. Eg er sjølvstendig og klarer meg sjølv. Men eg elskar også husarbeid. Ingenting gjev meir ro i sjela enn å sette seg i sofaen i eit gullande reint hus. Ikkje eit støvkorn i ­sikte. ­Herleg såpelukt i rommet og masse reine klær som ­tørkar på stativet. Eg skjønar godt at Synnøve Skarbø ryddar freden inn i sjela si og kan skrive bøker om fenomenet. Det er noko tilfredsstillande ved å gjere husarbeid. For meg er det terapi. Det er klart eg kunne hatt vaskehjelp, men kvifor skal eg det når eg trivst med å gjere det sjølv?