Eg trur mange av oss har opplevd å innlede vennskap med ­personar som etter kvart viser seg å være energi­krevjande. Ein skapar nye relasjonar til folk på ulikt vis. Nokre treff ein på jobben eller i nabolaget. Nokre er foreldre til ungane i klassen eller på treninga. Andre har ein hatt heile ­livet, heilt sidan barndomen eller studietida. Nokre venner får ein gjennom felles venneflokkar, og andre har ein kanskje truffe på ferie i Syden ­eller på høgfjellshotell.

Det er ingen oppskrift på korleis ein treff på folk som ein kanskje til slutt endar opp med å bli ­venner med. Det å ha gode venner er ikkje noko ein skal ta for gitt, vennskap må pleiast som ein rosehage. Det må ­vatnast og lukast, og så treng det masse sol og varme, tid og kjærleik.

Det å ha gode venner er eit privilegium. Gode ­venner skal kunne tåle at det stormar litt på toppane på same måte som når det bles ein artig medgangsbris med latter og glede. Gode venner skal tåle mykje i mine auge. Er ein så heldig at ein har venner, så ta godt vare på dei, det er nemleg ikkje gitt.