Eg kjem aldri over denne tørrvittige kommentaren den gongen eg skulle halde foredrag om presentasjonsteknikk for … ja, du gjetta rett … rundt 800 tannlegar som var samla frå heile landet for nokre år ­sidan.

Fyrst forstod eg ingenting … «Hæ? Dårleg ånde? Kva er det du snakkar om?» Eg kvapp sjølvsagt litt. Var heilt sikker på at det var eg som stinka der eg stod. Rett nok hadde eg ikkje fått i meg noko særleg meir enn ein liten kaffe­skvett med tre dråpar lettmelk (som tilsvarer 39 kaloriar, cirka like mykje som eit tørt frøknekkebrød. Ja, eg er flink til å telle kaloriar på morgonkvisten, heilt til eg sprekk til lunsj).

Kaffeånde på tom mage er ­kanskje ikkje det friskaste pustet ein finn på kloden. Men dårleg ånde vil eg ikkje ha på meg. Det er rett og slett verste sort.

Du hugsar kanskje den læraren på skulen som ­hadde skrekkeleg dårleg ånde? Den læraren som bøygde seg ned mot pulten din for å vise deg korleis Pytagoras' setning fungerte i praksis eller korleis ein på engelsk stavar flodhest, kor mange p-ar det eigentleg er i hippopotamus? Ein blir uansett ikkje betre til å sy korssting eller knytte makra­me når kunnskapen til hand­arbeidlæraren er akkom­­pagnert av eimen av ein god gammaldags dårleg ånde.