Plutseleg er den vesle poden blitt ein slamp som ragar over hovudet på oss. Men ikkje berre det, det er slutt på dei fredelege laurdagskveldane under sofapleddet med katten i midten og popkornskåla i fanget, medan ein ser på familieunderhaldninga på tv.
Det er slutt på eventyrstunda på sengekanten og felles tannpuss på badet. Det er til og med slutt på fast middagsbordsete og heiarop frå sidelinja på fotballbana i helgane. (Det siste var kanskje like greitt, i alle fall klokka ni ein søndag morgon der ein står i liten kuling og med regnbyger midt i fleisen)
Etter kvart blir det slutt på ferieturar med ungane også. Eg skjønnar jo godt at det er kjekkare å dra til Agia Napa med gjengen enn å drikke sangria med far og mor på tavernaen i Madrid. Men når den skjønne tulla med ballerinaskjørtet og poden med den lyseblå kapsen på sykkelen plutseleg får nye karrierar som festløver, så er det ikkje så greitt for mor og far.
Ikkje til å kimse av
Det er ein stor overgang skal eg seie dykk. Ein trudde at bekymringane var store då dei var små. Dei bekymringane er null og niks og berre blåbær i forhold til bekymringane ein får når dei er blitt store.
Eg har tenkt å kaste ut ein brannfakkel, folkens. Dette er noko eg har tenkt på lenge
Alle dei farane som lurer på party, er ikkje til å kimse av. Ikkje berre kan ein bli utsett for vald eller for mykje og farlege rusmidlar, men alle misforståingar som kan skje i berusa tilstand. Det er eit hav å ta av. Det er så viktig å ta den alvorspraten med dei unge. Den som handlar om dei små tegna på kva som er greitt og ikkje greitt. Spesielt for gutane.
Eg hugsar då eg vart mor til min einborne son (som no har fått ny karriere som don juan og festløve) og ei barndomsvenninna, som også er gutemamma, sa dette: «Eli Kari, den viktigaste jobben vi gjer som gutemamma, er å lære dei å behandle damene med respekt.» Og det har ho heilt rett i.
Partyløvemamma
Eg er no i mitt nye tilvære som partyløvemamma kjempeopptatt av dette. Og det er kanskje no eg skjønar kor utruleg viktig innhaldet i det veninna mi sa den gongen, er.
Når eg høyrer kva som skjer på festane til dei unge, blir eg aldeles skremt. Eg auser ut så godt eg kan med erfaring og gode råd. Ikkje berre til min eigen, men også vener som stikk innom huset. Det er så viktig at vi har lært dei unge gode og rette verdiar når dei skal hive seg ut i dei mellommenneskelege relasjonane der ute i verda.
Å gå på ein smell fordi ein ikkje visste betre, er for meg heilt forkasteleg. Det er viktig å møte dei unge med interesse og forståing, men også med realistiske forventningar til at dei har forstått alvoret. Eg har erfart at hvis en skal kome innunder huda på dei, er det viktig å lytte når dei først åpnar opp og fortel om korleis dei har det. Mas har ingen virkning. Men du og du, det er ikkje ein lett balansegang mellom den frykta masekjerringa og den greie mammaen som spelar litt på lag.
- Eg vart dumpa av venninna mi
Eg unngår å prøve å væra kul som berre pesten. For hvis du prøver for hardt å være den kule mora, blir du sendt rett ned i ein stillhet som er verre enn isolat. Nei, livet er ingen dans på roser med partyløver i rosebuskene. God helg!
